Kartallar Ve İnsanlar

Kartallar, kuş türleri içinde

en uzun yaşayanıdır. 70 yıla kadar yaşayan

kartallar vardır. Ancak bu yaşa ulaşmak için,

40 yaşındayken çok ciddi ve zor bir karar vermek

zorundadırlar. Kartalların yaşı 40′a vardığında

pençeleri sertleşir, esnekliğini yitirir ve bu

nedenle de beslenmesini sağladığı avlarını

kavrayıp tutamaz duruma gelir. Gagası uzar

ve göğüsüne doğru kıvrılır. Kanatları yaşlanır

ve ağırlaşır. Tüyleri kartlaşır ve kalınlaşır.

Artık kartalın uçması iyice zorlaşmıştır.

Dolayısıyla kartal burada iki seçimden

birini yapmak zorundadır;

Ya ölümü seçecektir.

Ya da yeniden doğuşun acılı ve zorlu

sürecini göğüsleyecektir.

Bu yeniden doğuş süreci, 150 gün kadar

sürecektir. Bu yönde karar verirse, kartal

bir dağın tepesine uçar ve orada bir kaya

duvarda, artık uçmasına gerek olmayan

bir yerde, yuvasında kalır. Bu uygun yeri

bulduktan sonra kartal gagasını sert bir

şekilde kayaya vurmaya başlar. En sonunda

kartalın gagası yerinden sökülür ve düşer.

Kartal bir süre yeni gagasının çıkmasını

bekler. Gagası çıktıktan sonra bu yeni

gaga ile pençelerini yerinden söker

çıkartır. Yeni penceleri çıkınca kartal

bu kez eski kartlaşmış tüylerini yolmaya

başlar. 5 ay sonra kartal, kendisine

20 yıl veya daha uzun süreli bir yaşam

bağışlayan meşhur “Yeniden Doğuş”

uçuşunu yapmaya hazır duruma gelir.

Kendi yaşamımızda sık sık bir yeniden

doğuş süreci yaşamak zorunda kalırız.

Zafer uçuşunu sürdürmek için, bize acı

veren eski alışkanlıklarımızdan ve

anılarımızdan kurtulmak zorundayız.

Ancak geçmişin gereksiz safrasından

kurtulduğumuzda, deneyimlerimizin yeniden

doğuşumuzun getireceği olağanüstü

sonuçlarından tam olarak yararlanabiliriz.

İnsanlar ile hayvanları ayıran en önemli

özelliklerden bir tanesi hayvanların

düşünmemekten kaynaklanan,

içgüdüsel olarak karar verebilmeleri

ve uygulayabilmeleridir. İnsanoğlu

düşündükçe karar vermekte zorluklar

yaşıyor ve kararsızlığı seçiyor.

Bazen kararlarımız acı da verse

her zaman “Yeniden Doğuş”u

müjdeleyebilir

TİLKİ İLE YILAN

      Tilkiyle yılan arkadaş olur ve birlikte yolcu­luğa çıkarlar. 

     Bir ırmağın kenarına geldiklerin­de yılan tilkiye "Tilki kardeş! Ben yüzme bil­mem. Beni sırtına al da karşı kıyıya beraber geçelim!" der. Tilki, arkadaşının teklifini kabul eder. Yılan tilkinin beline sarılır, o da ırmağa girip yüzmeye başlar.

    Karşı kıyıya vardıkların­da yılan "Tilki kardeş! Ben seni sokacağım!" deyiverir. Neye uğradığını şaşıran tilki "Yılan kardeş! Biz seninle arkadaş değil miyiz? Bak, ben sana bunca iyilik ettim. Seni sırtıma al­masam ırmağı geçemezdin!" diye ne kadar dil dökmeye çalıştıysa da yılan hiç oralı olmaz ve "Bu benim huyum. Sokmak benim yapım­da var!" der. Bunun üzerine tilki bir an durur, sonra yılana "Peki yılan kardeş! Sok, ne yapa­lım? Bu benim kaderimmiş. Yalnız yüzüme bir defacık bak ki, ölmeden önce o güzel göz­lerini son bir defa göreyim!" Bu sözlere aldanan yılan, başını uzattığı an, tetikte duran tilki derhal atılıp başını kapıverir. Sonra da ölen yılanı ırmağın kenarında, kumların üzerine boylu boyunca uzatır ve kendi hilesine kurban giden arkadaşına şöyle der: "Yoook yılan kar­deş! Ben öyle eğri büğrü arkadaş istemem! Benimle arkadaş olacaksan, böyle dosdoğru olacaksın!"