SÜTUNA DİKKAT EDİN

Amerika'da ölen bir kadın için kilisede cenaze töreni düzenlenmişti.

Tören sonunda cenaze görevlileri tabutu taşırken,tabutun ön bölümünü yanlışlıkla kilisedeki sütunlardan birine çarptılar. Bu esnada tabuttan bir inilti sesi duyuldu. Tabut açıldı ve öldüğü sanılan kadının yasadığı anlaşıldı.

Bir süre hastanede tedavi edilen kadın iyileşti ve 10 yıl daha yasadı.

10 yıl sonra öldüğünde ise cenaze töreni yine aynı kilisede yapıldı.

Tören sonrası görevliler tabutu taşırken kilisedeki aynı sütunun önüne geldiklerinde, arkalardan ölen kadının kocasının sesi duyuldu:

- lütfen sütuna dikkat edin

DEĞNEKTEN AT

İki çocuklu bir aile hafta sonunu piknik yaparak geçirmeye karar verirler.

Piknik yerine vardıklarında anne yemeği hazırlarken, çocuklar babalarıyla birlikte yürüyüşe çıkar. Uzun bir yürüyüşten sonra oldukça yorulan küçük çocuk yalvarırcasına bakan gözlerle, ‘Babacığım çok yoruldum. Lütfen beni kucağında taşır mısın?’ der.

      Baba; ‘Ben de yorgunum oğlum” der demez çocuk ağlamaya başlar. Baba tek kelime etmeden ağaçtan bir dal keser. Dalı bıçakla biçimlendirip, çocuğa zarar

 vermeyecek biçimde yontar. 

     Sonra dalı oğluna verir. ‘Al oğlum, sana güzel bir at’ der. Çocuk sevinçle dal parçasından yontulmuş ata biner ve sıçrayarak, ata vurarak annesinin yanına doğru gitmeye başlar.
Babasını ve ablasını geride bırakmıştır bile…

       Baba gülerek kızına: ‘İşte yaşam budur kızım. Bazen zihnen ya da bedenen kendini çok yorgun hissedeceksin. İşte o zaman kendine değnekten bir at bul ve neşe ile yoluna devam et. Bu at, bir arkadaş, bir şarkı, bir çiçek, bir şiir yada bir çocuğun tebessümü olabilir.’
Değnekten atiniz hiç eksik olmasın...

baba sevgisi

Küçük kız, annesiyle yürürken birden durdu.Yağmur damlacıklarıya ıslanan gözlüğünü çıkartarak baktığı şey, babasıyla birlikte bisiklette giden bir başka kız çocuğuydu. Bisikletin arka tarafındaki minder üzerine oturan kız, düşmemek için babasına sıkı sıkı sarılmış ve soğuktan pembeleşen yanaklarını onun sırtına dayamıştı.Adamın ara sıra dönerek söylediği sözler, küçük kızı kıkır kıkır güldürüyordu.
Kaldırımdaki kız bisikletin arkasından bakarken, annesi durumu fark edip:
-Evdekiler yetmiyormuş gibi gözün hala bisikletlerde, diye çıkıştı.Ama eğer beğendiysen, baban ondan da alır.
Küçük kız, yumuşak bir sesle:
-Bisiklet değil kıza bakmıştım, dedi. Babası o vaziyette bile kendisiyle sohbet ediyor da…
Annesi, küçük kızı duymamış gibiydi. Onun kürklerle çevrili şapkasını düzeltirken:
-Arkadaşların, bu havada bile okula yürüyerek geliyor,dedi. Halbuki baban, işe giderken de olsa, birkaç dakikasını ayırıp seni mersedesiyle getiriyor.
Kızın gözü yine bisikletteydi.Kadın alaycı bir ifadeyle:
-İstersen baban da seni bisikletle getirsin, diye devam etti. Ne de güzel yakışır, öyle değil mi?
Küçük kız, inci taneleri gibi süzülen gözyaşlarını annesinden saklamaya çalışırken:
-Çok isterdim,diye cevap verdi. Belki de öylelikle, babama sarılırdım…

TURNA KUŞU

 Japonya'ya atom bombası atıldığında 2 ya­şında bir kız ! 

2 yaşına geldiğinde mâruz kaldı­ğı radyasyon sebebiyle kansere yakalanmış.

Sa­vaşta öksüz ve yetim kalan zavallıcık hastane­ye yatırılmış ama durumu ümitsizmiş. Hasta­nedeki doktorlar küçük kızın ölümü için gün sayarken küçük Japon kızı hayat doluymuş. Ko­ridorlarda koşuyor, oynuyor ve diğer hastalara yardım ediyormuş.  

          Hastalar  arasında en sevdi­ği kişiyse 80 yaşlarında, kendisi gibi kanser olan yaşlı bir kadınmış. Küçük Japon kızı ölüm döşeğindeki bu yaşlı kadını hiç yalnız bırakma­mış. Kadın çok geç ama ‘ bizim inanışımıza göre bîr kişi kâ­ğıttan 1000 tane turna kuşu yaparsa her iste­diği kabul oluyor. Ben yapamadım, sen yap ve kurtul!’ demiş ve son nefesini vermiş. Küçük Japon kızı çok üzülmüş ama hayatta  kalma  ar­zusuyla geleneksel Japon sanatı olan origamiyle kâğıttan turna kuşları yapmaya başlamış. Neşe içinde çalıştığından ilk başlarda çok hata yapıyormuş. 1000 tane turna kuşu yapması iş­ten bile değilmiş ama sağlığı da hızla bozuluyormuş. 

     Bu hazin hikâye önce yerel, sonra da uluslararası basında yer almış. Dünyanın dört bir yanından insanlar kıza binlerce turna kuşu göndermeye başlamışlar. Ama küçük Japon kızı haberler basında çıktığında elini kıpırdatamaz  hale gelmiş. Hayatta son saatlerini 637. kuşu yaparak  geçirmiş. Kuşu bitirmiş, gözlen kapanırken hemşireler ve hastabakıcılar pos­tadan çıkan yüzlerce origami kuşuyla odasına  girmişler  ama küçük Japon kızı yüzünde bir tebessüm, yatağında cansız yatıyormuş.

     Postayla aylarca kâğıttan turna kuşu taşımışlar hastaneye. 

Şuan milyonlara ulaşan turna kuşları Japonya'da bir müzede sergileniyor.

İŞTE EŞEĞİN AKLI

Bir gün, bir çiftçinin eşeği kuyuya düşer.

 Adam ne yapacağını düşünürken, hayvan saatlerce anırır. En sonunda çiftçi, hayvanın zaten yaşlı olduğunu ve kuyunun da çoktandır kapanması gerektiğini düşünür ve eşeği kuyudan çıkarmaya değmeyeceğine karar verir. Bütün komşularını yardıma çağırır. Her biri birer kürek alarak kuyuya toprak atmaya başlarlar. Eşek başına gelenin ne olduğunu fark edince, önce daha beter bağırmaya başlar. Sonra, herkesin şaşkınlığı altında, birden sesini keser.

Birkaç kürek toprak daha attıktan sonra, çiftçi kuyuya bakar. Gözlerine inanamaz. Eşek, sırtına düşen her kürek toprakla müthiş bir şey yapmakta, silkelenerek toprağı sırtından aşağıya atmaktadır. Bu şekilde de yükselen toprak onun yukarı çıkmasına basamak hazırlamaktadır.

Bir süre sonra, komşular toprak atmaya devam edince, herkesin şaşkınlığı altında eşek, kuyunun kenarından dışarı atlayıp, koşarak uzaklaşır!”

. Hayat üzerinize hep toprak atacaktır; her türlü kötülükle...

ışte bu kuyudan çıkmanın sırrı, bu kötülükleri silkeleyip atmak ve bir adım yükselebilmektir.

Sıkıntılarımızın her biri bir kürek topraktır. Onlardan kurtulmanın yolu da bir adım atmaktır. En derin kuyulardan bile yılmayarak, usanmayarak çıkılabilir...

Meksikalı Balıkçı

Meksikalı Balıkçı  Amerikalı zengin işadamı bir iş seyahati sırasında küçük bir Meksika kıyı kasabasına uğrar. Limanda gezerken ağzına kadar balık dolu küçük bir teknenin içinde oturan bir balıkçı dikkatini çeker. Merakla yanına yaklaşır ve sorar; "Merhaba bu balıkları yakalamak ne kadar zamanını aldı?"Tümünü bir iki saatte yakaladığını söyler. İşadamı bu kez niçin daha uzun süre kalıp daha fazla balık yakalamadığını sorar. Balıkçı ailesinin geçimi için bu kadarının yettiğini söyler.Amerikalı işadamı merakla balıkçıya kalan zamanını nasıl geçirdiğini sorar. Balıkçı anlatır: "Geç vakit yatarım sabah birazcık balık yakalarım. Sonra çocuklarımla oynarım öğlende de karım Maria ile biraz siesta yaparım. Akşamları amigolarla beraber gitar çalıp şarap içeriz eğleniriz. Dolu ve meşgul bir yasantım var senyör."Amerikalı gerinerek "Benim Harvard'dan MBA'm var ve sana yardım edebilirim. Balik tutmak için daha çok zaman ayırmalı ve daha büyük bir tekne ile çalışmalısın. Bu tekneden elde edeceğin gelirle daha büyük tekneler alırsın. Kisa sürede bir balıkçı filosuna sahip olursun. Böylelikle  yakaladığın balığı aracılara değil doğrudan doğruya işleme tesislerine satarsın Hatta kendi balık fabrikanı bile kurabilirsin. Balıkçılık sektöründe bir numara olursun." Ve Amerikalı devam eder  "Tabii bunları yapman için öncelikle bu küçük balıkçı kasabasını terk edip Mexico City'e  daha sonra Los Angeles'e ve en sonunda holdingini genişletebileceğin New York'a yerleşirsin." Balıkçı düşünceli vaziyette sorar "Peki senyör bu anlattıklarınız ne kadar zaman alır ?" Amerikalı yanıtlar "15-20 yıl kadar.""Peki bundan sonra senyör ?" diye sorar balıkçı. Amerikalı güler "Şimdi anlatacağım en iyi tarafı! Zamanı geldiğinde  şirketini halka açarsın ve şirketinin hisselerini iyi paraya satarsın kisa zamanda zengin olup milyonlar kazanırsın!""Milyonlar" der Meksikalı; "Eee  .sonra senyör ?" Amerikalı   "Ondan sonra emekli olursun. Geç vakitlerde yatabileceğin küçük bir balıkçı kasabasına yerleşirsin   istersen zevk için biraz balık tutarsın çocuklarınla oynayacak  karinla siesta yapacak zamanın olur  akşamları da arkadaşlarınla şarap içip gitar çalarsın. Nasıl mükemmel değil mi?"Balıkçı güler; Senyör zaten ben bu dediklerinizi şu anda da yapabiliyorum yine bu huzura kavuşmak için niye 15-20 yıl sıkıntı çekeyim ki der.

KUYUMCU

Vaktiyle bir bilge hoca, yıllarca yanında yetiştirdiği öğrencisinin seviyesini öğrenmek ister.

Onun eline çok parlak ve gizemli görüntüye sahip iri bir nesne verip: “Oğlum” der, “Bunu al, önüne gelen esnafa göster, kaç para verdiklerini sor, en sonra da kuyumcuya göster. Hiç kimseye satmadan sadece fiyatlarını ve ne dediklerini öğren, gel bana bildir.

Öğrenci elindeki ile çevresindeki esnafı gezmeye başlar. İlk önce bir bakkal dükkanına girer ve “Şunu kaça alırsınız?” diye sorar . Bakkal parlak bir boncuğa benzettiği nesneyi eline alır; evirir çevirir; sonra: “Buna bir tek lira veririm. Bizim çocuk oynasın” der.

İkinci olarak bir manifaturacıya gider. O da parlak bir taşa benzettiği neneye ancak bir beş lira vermeye razı olur.

Üçüncü defa bir semerciye gidir: Semerci nesneye şöyle bir bakar, “Bu der “benim semerlere iyi süs olur. Bundan “kaş dediğimiz süslerden bir on lira veririm.”

En son olarak bir kuyumcuya gider. Kuyumcu öğrencinin elindekini görünce yerinden fırlar. “Bu kadar değerli bir pırlantayı, mücevheri nereden buldun?”  diye hayretle bağırır ve hemen ilâve eder. “Buna kaç lira istiyorsun?” Öğrenci sorar: Siz ne veriyorsunuz?” “Ne istiyorsan veririm.” Öğrenci, “Hayır veremem.” diye taşı almak için uzanınca kuyumcu yalvarmaya başlar:

“Ne olur bunu bana satın. Dükkânımı, evimi, hatta arsalarımı vereyim.” Öğrenci emanet olduğunu, satmaya yetkili olmadığını, ancak fiyat öğrenmesini  istediklerini anlatıncaya kadar bir hayli dil döker. Mücevheri alıp kuyumcudan çıkan öğrencinin kafası karma karışıktır.

Böylesi karışık düşünceler içinde geriye dönmeye başlar. Bir tarafta elindeki nesneye yüzünü buruşturarak 1 lira verip onu oyuncak olarak görenler, diğer tarafta da mücevher diye isimlendirip buna sahip olmak için her şeyini vermeye hazır olan ve hatta yalvaran kişiler..

Bilge hocasının yanına dönen öğrenci, büyük bir şaşkınlık içinde başından geçen macerasını anlatır.

Bilge sorar: “Bu karşılaştığın durumları izah edebilir misin?”

Öğrenci: “Çok şaşkınım efendim, ne diyeceğimi bilemiyorum, kafam karmakarışık” diye cevap verir.

Bilge hoca çok kısa cevap verir: “Bir şeyin kıymetini ancak onun değerini bileni anlar ve onun değeri bilenin yanında kıymetlidir.”

Her insanın hayatında varlığını ve değerini bilen, hisseden, fark eden kuyumcular mutlaka vardır.

Mesele kuyumcuyu bulmaktadır…

BİLGE İLE KÖPEK

Bir bilge, bir göletin başında oturmaktadır.

 Susuzluktan kırılan bir köpeğin devamlı olarak gölete kadar gelip, tam su içecekken kaçması dikkatini çeker. Dikkatle izler olayı. Köpek susamıştır ama gölete geldiğinde sudaki yansımasını görüp korkmaktadır. Bu yüzden de suyu içmeden kaçmaktadır. Sonunda köpek susuzluğa dayanamayıp kendini gölete atar ve kendi yansımasını görmediği için suyu içer. O anda bilge düşünür:

-Benim bundan öğrendiğim şu oldu,der.

-Bir insanın istekleri ile arasındaki engel, çoğu zaman kendi içinde büyüttüğü korkulardır. Kendi içinde büyüttüğü engellerdir. İnsan bunu aşarsa, istediklerini elde edebilir.

Ama biraz daha düşününce aslında gerçek öğrendiği şeyin bundan farklı olduğunu görür. Asıl öğrendiği şey, insanın bir bilge bile olsa bir köpekten öğrenebileceği bilginin var olduğudur. Bu yüzden ne varsa paylaş, senden de öğrenilecek bir şeyler vardır diğer insanlar için...

GEÇ KALMAYIN

Daha henüz 18 yaşındaydı ama hayatının sonundaydı.

Tedavisi mümkün olmayan ölümcül bir kansere yakalanmıştı.

Kahır içinde eve kapatmıştı kendini...Sokağa çıkmıyordu.

Annesi, bir de kendisi. O kadardı bütün hayatı...

Bir gün fena halde sıkıldı, dayanamadı, attı kendini sokağa...

Bir yığın vitrin önünden geçti, tam bir CD satan dükkânı da

geride bırakmıştı ki, bir an durdu, geri döndü, kapıdan içeri,

gözüne hayal meyal takılan genç kıza bir daha baktı. Kendi

yaşlarında harika bir genç kızdı tezgahtar... Hani,ilk bakışta

aşk derler ya, öyle takılıp kalmıştı işte...İçeri girdi. Kız,

gülümseyerek koştu ona; "Size nasıl yardım edebilirim?" diye.

Nasıl bir gülümsemeydi o...Hemen oracıkta sarılıp öpmek istedi

kızı... Kekeledi, geveledi, sonra "Evet!" diyebildi. Rastgele

birini işaret ederek; "Evet, şu CD'yi bana sarar mısınız?"

dedi. Kız CD'yi aldı, içeri gitti, az sonra paketle geri geldi.

Genç kızdan aldı paketi, çıktı dükkündan, evine döndü.

Paketi açmadan dolabına attı... Ertesi sabah gene gitti aynı

dükkâna...Gene bir CD gösterdi kıza, sardırdı, aldı eve

getirdi, attı paketi dolaba gene açmadan...Günler hep alınıp,

sardırılan CD'lerle geçti. Kıza açılmaya bir türlü cesaret

edemiyordu. Annesine açıldı sonunda...Annesi; "Git konuş

oğlum, ne var bunda?" dedi. Ertesi sabah,bütün

cesaretini topladı, erkenden dükkâna gitti. bir CD seçti.

Kız gülerek aldı CD'yi, arkaya gitti paketlemeye.

Kız içerdeyken bir kâğıda "Sizinle bir gece çıkabilir miyiz?"

diye yazdı, altına telefon numarasını ekledi,notu kasanın

yanına koydu gizlice. Sonra,paketini alıp

kaçtı gene dükkândan... İki gün sonra evin

telefonu çaldı... Anne açtı telefonu. Dükkândaki tezgahtar

kızdı arayan. Delikanlıyı istedi, notunu yeni bulmuştu

da... Anne ağlıyordu... "Duymadınız mı?" dedi. "Dün kaybettik

oğlumu." Cenazeden birkaç gün sonra anne, oğlunun odasına

girebildi sonunda. Ortalığa çeki düzen vermeliydi. Dolabı açtı,

oraya atılmış bir yığın açılmamış paket gördü. Paketleri aldı,

oğlunun yatağına oturdu ve bir tanesini açtı. İçinde bir

CD vardı, bir de minik not...

"Merhaba, sizi öyle tatlı buldum ki, daha yakından

tanımak istiyorum. Bir akşam birlikte çıkalım mı?

Sevgiler... Jacelyn "

Anne, bir paketi daha açtı, onda da bir CD ve

bir not vardı: "Siz gerçekten çok tatlı birisiniz,

hadi beni bu gece davet edin, artık.

Sevgiler...Jacelyn "

KELEBEĞİN KANATLARI

Bir gün, kırlarda gezintiye çıkan bir adam, kenara oturduğu otlardan birinin dalında , küçük bir kozanın varlığını fark etti. Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi.

Adam , bunun bir kelebek kozası olduğunu tahmin ediyordu. Böyle bir fırsat bir daha ele geçmez diye düşündü; ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü ilk dakikalara şahit olmak istedi.

Dakikalar dakikaları kovaladı , saatler geçmeye başladı , ama henüz kelebeğin küçük bedeni o delikten çıkmadı. Sanki , kelebeğin dışarı çıkmak için çaba harcamaktan vazgeçmiş olabileceğini düşündü.

Sanki kelebek elinden gelen her şeyi yapmış da , artık yapabileceği bir şey kalmamış gibi geldi ona. Bu yüzden , kelebeğe yardımcı olmaya karar verdi: cebindeki küçük çakıyı çıkarıp kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı.

Böylece , bir-iki dakika içinde kelebek kolayca dışarı çıkıverdi. Fakat bedeni kuru ve küçücük , kanatları buruş buruştu. Adam kelebeği izlemeye devam etti; çünkü kanatlarının her an açılıp genişleyeceğini ve narin bedenini taşıyacak kadar güçleneceğini umuyordu.

Ama bunlardan hiçbiri olmadı. Kelebek , hayatinin geri kalanını , kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi. Ne kadar denese de , asla uçamadı.

Adamın bütün iyi niyetine ve yardımseverliğine rağmen anlayamadığı şey , kozanın kisitlayiciliginin ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak için gereken çabanın , Allah’ın kelebeğin bedenindeki sıvıyı onun kanatlarına göndermek ve bu sayede kozanın kisitlayiciligindan kurtulduğu anda onun uçmasını sağlamak için seçtiği bir yol olduğuydu.

Bu gerçeği öğrendiğinde , hayat boyu unutamayacağı bir şey de öğrenmişti: Bazen , hayatta tam olarak ihtiyaç duyduğumuz şey , çabalardır. Eğer Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi , o zaman , bir anlamda sakat kalırdık . Olabileceğimiz kadar güçlenemezdik o zaman . Ve asla uçamazdık..

DOLUNAY

Çoook çok eskiden, yeşil bir vadinin içinde

bir Irmak kıyısında kurulu bir köy varmış,

taa dünyanın öbür ucunda.

Çok eski dedik ya,

o zamanlar gündüzleri pek güneşli geçermiş,

yağmur yağmadıkça;

geceleri hep yıldızlı olurmuş, bulutlar olmadıkça.

Köy sakinleri tarımla uğraşırlarmış,

hayvanlar avlarlarmış, uçsuz, bucaksız arazilerinden,

sularını, kaynağı çok uzakta olan köylerinin içinden geçen,

ırmaktan alırlarmış.

Köyde herkes birbirini sever,sayarmış.

Köyde bir tek kişinin kalbinde, öyle büyük bir sevgi

varmış ki, bütün köyünküne bedelmiş;

Dolun'un İntera'ya olan aşkıymış bu.

Kız, Dolun'u bilirmiş de tanımazmış yakından.

Dolun dayanamamış; bir gün gitmiş kızın yanına,

sormuş İntera'ya onunla evlenip evlenmeyeceğini.

İntera demiş ki, Dolun'a: "Evlenirim evlenmeye ama

benim isteyenim çoktur, her gelen kişiden

aynı şeyi ister benim babam. Ancak babamın

bu isteğini yerine getiren benimle evlenir.

"Dolun şaşırmış. "Sensin benim kalbimin sahibi"

diyerek başlamış sözüne "Senin dileğin benim için bir

emirdir, söyle isteğini hemen yapayım" demiş aşkına.

İntera demiş ki; "Bir çiçek vardır;

yaprakları gümüşten tomurcukları elmastan,

onu ister babam, benle evlenmek isteyenden".

Dolun, "Bekle beni" demiş İntera'ya,"hemen

gidip getireyim o çiçeği ama nerededir yeri?

"İntera parmağıyla göstermiş akan ırmağı;

"işte bu ırmağın kaynağındadır der babam,

kırk gün yürümek gerekirmiş oraya varmak için

ama bir giden bir daha gelmedi şimdiye dek çünkü

oralar büyülüymüş derler, giden geri gelmezmiş

çünkü, buralardan çok daha güzelmiş oralar.

Dolun; "Senden daha güzel ne olabilir ki,

bu dünyada" demiş İntera'ya "Döneceğim, o çiçekle,

döneceğim çünkü seviyorum seni, çünkü sensiz

anlamı olmaz benim için o güzelliğin".

Dolun çıkmış yola sonra.

Kırk gün yürümüş ırmağın yanından. Hep

ne kadar sevdiğini düşünmüş İntera'yı yol boyunca.

Aklındaki İntera'ymış, tek amacı ise; o çiçek.

Kırkıncı gün kalkmış Dolun sabah erkenden,

yüzünü yıkamış ırmaktan,

anlamış çok yaklaştığını kaynağına

ırmağın suyunun serinliğinden.

Devam etmiş yoluna sonra. Biraz sonra varmış

kaynağa, bütün yeşilliklerle çevrili bir göl varmış

kaynakta, gölün ortasında bir adacık,

adacığın üstünde de o çiçek duruyormuş.

Anlamış İntera'nın anlattığı çiçek olduğunu, güzelliğinden.

Yüzmeye başlamış adaya doğru hemen.

Adaya çıkınca karşısında bir adam belirmiş Dolun'un.

Adam Dolun'a; "Her gülün bir dikeni, koruyucusu

olduğu gibi, bende bu çiçeğin koruyucusuyum, eğer

almaya geldiysen; ben Salut, izin vermem buna" demiş.

Dolun şaşkın ve de kararlı bir tonla

"Ben o çiçeği alacağım sonra aşkıma kavuşacağım"

demiş. "Hiç bir şey beni kararımdan çeviremez".

"O zaman beni biraz dinleyeceksin" demiş Salut...

"Sana neden koparmaman gerektiğini anlatacağım,

eğer halâ ikna olmazsan o zaman izin veririm

almana". Dolun ikna olmuş ve çökmüş

yoncaların üstüne, başlamış dinlemeye...

"Eğer bir şeyi çok fazla istersen

ve engelin yoksa önünde; onu alırsın.

Hayat da böyledir, insan engelleri aşarsa

yaşamına devam edebilir. Bu çiçek de

sadece yaşam için bir şeyler yapacaksan

engelleri kaldırır önünden çünkü, onun da bir görevi

var. Bu çiçek, sadece 28 gecede bir açar

yapraklarını ve döker parlayan tohumlarını göle,

bu sayede buradaki sular yükselir ve

ırmaktan taşar gider zamanla. Bu ırmak sayesinde

yaşar bu doğadaki yeşillikler, insanlar, hayvanlar."

demiş Salut. Dolun başlamış düşünmeye,

eğer çiçeği koparırsa kavuşacaktır sevdiğine

ama kuruyacaktır ırmakları bunun yanında.

Sonunda çiçeğin başına çöker kalır Dolun.

Gümüş yapraklarında kendini görür Dolun, çiçeğin.

Yanında İntera vardır ama niye mutsuzdur ikiside.

Aslında kalbindeki tek endişeyi görür Dolun.

Zaman geçtikçe Dolun'un düşünceleri

yoğunlaşır kafasında.

Mutsuzluğunu düşünür,

çiçeksiz, İntera'sız bir yaşam düşünür.

Koparamaz çiçeği günlerce Dolun,

artık yaşamaktan zevk almaz şekilde sadece

aşkını düşünerek beklemeye başlar olacakları.

Bir gece çiçek tohumlarını bırakırken göle

bir tomurcuk da Dolun'un

sertleşmiş kalbinin üstüne düşmüş,

aniden Dolun kalbindeki aşkının

büyüklüğü kadar kocaman bir taşa dönmüş,

taş o kadar büyükmüş ki, dünyaya sığmamış,

gökyüzüne yükselmiş ve Dünya ile dönmeye başlamış.

Böylece Ay olmuş Dolun'un kalbi Dünya'ya.

O günden sonra sadece 28 gecede bir göstermiş

Dolun kalbinin tüm yüzünü,

aşkının bütün parıltısını diğerlerine;

sadece o gecelerde aydınlatmış Dünya'yı

aynı çiçek gibi...

GÖLÜN TADI

Hindistanda bir ahsap ustası yaşarmış.

Bu ustanın cıragı büyüdü, ahsap islemeyi ve hayatı ögrendi, kendi işini kurup başlattı. Bir süre sonra dostlarından biri oğlunu getirdi, ustadan onu yanına çırak almasını istedi. Fakat bu çırak sürekli yakınıp duran, her şeye bozulan bir çocuk çıktı.Tahta getirmeye gidiyor, döndüğünde ellerine kıymık battığından uzun uzun yakınıyordu. Bir iş teslim etmeye gidiyor, döndüğünde yoldan,sıcaktan, müşterinin tavrından yakınıyordu. Usta çocuga bir şeyler anlatmaya calısıyordu ama sözlerinin hiçbir etkisi olmuyordu.

Bir gün usta cırağını köye tuz almaya gönderdi.

Çirak ustasının söylediği gibi, tuzu alıp döndü. Usta bir bardak su getirmesini söyledi. Çırak bir bardak suyu getirdi.

Usta, ''şimdi o tuzu suyun icine at'' dedi. Çırak ustasının söylediğini yaptı.

Sonra usta 'şimdi o suyu iç' dedi. Çırak suyu içti ve tabii ki içer içmez de tükürdü. Öfkeyle ustasına bakarken, usta 'Nasıldı tadı' diye sordu.

Çırak nefretle, 'çok acı' dedi.

Usta çocuga 'Tuzu yanina al gel, gidiyoruz' dedi. Çırak ustasının peşine takıldı. Bir süre sonra civardaki gölun kıyısına geldiler.

Usta çırağa 'Bütün tuzu göle dök' dedi. Çırak söyleneni yapti.

Usta 'Şimdi gölün suyundan iç' dedi. Çırak içti.

'Suyun tadı nasıldı' diye sordu usta. Çırak, 'çok güzeldi' dedi.

'Peki tuzun acısını hissettin mi' diye sordu bu kez de.

çirak ''hayır'' dedi.

Usta çıragı karsısına oturtup anlattı:

'Hayattaki bütün olumsuzluklar işte bu bir avuç tuz gibidir. Eğer sen küçük bir bardak su isen, nasıl tuzun bütün acısını tattıysan, hayatın bütün olumsuzluklarından da öyle etkilenirsin.

Eğer sen kişiliğinle ve gönlünle bu önümzdeki göl gibi isen, hayatta karşılaşabileceğin bütün olumsuzluklar seni, o bir avuç tuz,gölün suyunu nasıl etkilediyse öyle etkiler, bir bardak suda tattığın acıyı vermez sana.

Seçim senindir :

Ya bardak olacaksin ya da göl...