BİLGE İLE KÖPEK

Bir bilge, bir göletin başında oturmaktadır.

 Susuzluktan kırılan bir köpeğin devamlı olarak gölete kadar gelip, tam su içecekken kaçması dikkatini çeker. Dikkatle izler olayı. Köpek susamıştır ama gölete geldiğinde sudaki yansımasını görüp korkmaktadır. Bu yüzden de suyu içmeden kaçmaktadır. Sonunda köpek susuzluğa dayanamayıp kendini gölete atar ve kendi yansımasını görmediği için suyu içer. O anda bilge düşünür:

-Benim bundan öğrendiğim şu oldu,der.

-Bir insanın istekleri ile arasındaki engel, çoğu zaman kendi içinde büyüttüğü korkulardır. Kendi içinde büyüttüğü engellerdir. İnsan bunu aşarsa, istediklerini elde edebilir.

Ama biraz daha düşününce aslında gerçek öğrendiği şeyin bundan farklı olduğunu görür. Asıl öğrendiği şey, insanın bir bilge bile olsa bir köpekten öğrenebileceği bilginin var olduğudur. Bu yüzden ne varsa paylaş, senden de öğrenilecek bir şeyler vardır diğer insanlar için...

GEÇ KALMAYIN

Daha henüz 18 yaşındaydı ama hayatının sonundaydı.

Tedavisi mümkün olmayan ölümcül bir kansere yakalanmıştı.

Kahır içinde eve kapatmıştı kendini...Sokağa çıkmıyordu.

Annesi, bir de kendisi. O kadardı bütün hayatı...

Bir gün fena halde sıkıldı, dayanamadı, attı kendini sokağa...

Bir yığın vitrin önünden geçti, tam bir CD satan dükkânı da

geride bırakmıştı ki, bir an durdu, geri döndü, kapıdan içeri,

gözüne hayal meyal takılan genç kıza bir daha baktı. Kendi

yaşlarında harika bir genç kızdı tezgahtar... Hani,ilk bakışta

aşk derler ya, öyle takılıp kalmıştı işte...İçeri girdi. Kız,

gülümseyerek koştu ona; "Size nasıl yardım edebilirim?" diye.

Nasıl bir gülümsemeydi o...Hemen oracıkta sarılıp öpmek istedi

kızı... Kekeledi, geveledi, sonra "Evet!" diyebildi. Rastgele

birini işaret ederek; "Evet, şu CD'yi bana sarar mısınız?"

dedi. Kız CD'yi aldı, içeri gitti, az sonra paketle geri geldi.

Genç kızdan aldı paketi, çıktı dükkündan, evine döndü.

Paketi açmadan dolabına attı... Ertesi sabah gene gitti aynı

dükkâna...Gene bir CD gösterdi kıza, sardırdı, aldı eve

getirdi, attı paketi dolaba gene açmadan...Günler hep alınıp,

sardırılan CD'lerle geçti. Kıza açılmaya bir türlü cesaret

edemiyordu. Annesine açıldı sonunda...Annesi; "Git konuş

oğlum, ne var bunda?" dedi. Ertesi sabah,bütün

cesaretini topladı, erkenden dükkâna gitti. bir CD seçti.

Kız gülerek aldı CD'yi, arkaya gitti paketlemeye.

Kız içerdeyken bir kâğıda "Sizinle bir gece çıkabilir miyiz?"

diye yazdı, altına telefon numarasını ekledi,notu kasanın

yanına koydu gizlice. Sonra,paketini alıp

kaçtı gene dükkândan... İki gün sonra evin

telefonu çaldı... Anne açtı telefonu. Dükkândaki tezgahtar

kızdı arayan. Delikanlıyı istedi, notunu yeni bulmuştu

da... Anne ağlıyordu... "Duymadınız mı?" dedi. "Dün kaybettik

oğlumu." Cenazeden birkaç gün sonra anne, oğlunun odasına

girebildi sonunda. Ortalığa çeki düzen vermeliydi. Dolabı açtı,

oraya atılmış bir yığın açılmamış paket gördü. Paketleri aldı,

oğlunun yatağına oturdu ve bir tanesini açtı. İçinde bir

CD vardı, bir de minik not...

"Merhaba, sizi öyle tatlı buldum ki, daha yakından

tanımak istiyorum. Bir akşam birlikte çıkalım mı?

Sevgiler... Jacelyn "

Anne, bir paketi daha açtı, onda da bir CD ve

bir not vardı: "Siz gerçekten çok tatlı birisiniz,

hadi beni bu gece davet edin, artık.

Sevgiler...Jacelyn "

KELEBEĞİN KANATLARI

Bir gün, kırlarda gezintiye çıkan bir adam, kenara oturduğu otlardan birinin dalında , küçük bir kozanın varlığını fark etti. Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi.

Adam , bunun bir kelebek kozası olduğunu tahmin ediyordu. Böyle bir fırsat bir daha ele geçmez diye düşündü; ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü ilk dakikalara şahit olmak istedi.

Dakikalar dakikaları kovaladı , saatler geçmeye başladı , ama henüz kelebeğin küçük bedeni o delikten çıkmadı. Sanki , kelebeğin dışarı çıkmak için çaba harcamaktan vazgeçmiş olabileceğini düşündü.

Sanki kelebek elinden gelen her şeyi yapmış da , artık yapabileceği bir şey kalmamış gibi geldi ona. Bu yüzden , kelebeğe yardımcı olmaya karar verdi: cebindeki küçük çakıyı çıkarıp kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı.

Böylece , bir-iki dakika içinde kelebek kolayca dışarı çıkıverdi. Fakat bedeni kuru ve küçücük , kanatları buruş buruştu. Adam kelebeği izlemeye devam etti; çünkü kanatlarının her an açılıp genişleyeceğini ve narin bedenini taşıyacak kadar güçleneceğini umuyordu.

Ama bunlardan hiçbiri olmadı. Kelebek , hayatinin geri kalanını , kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi. Ne kadar denese de , asla uçamadı.

Adamın bütün iyi niyetine ve yardımseverliğine rağmen anlayamadığı şey , kozanın kisitlayiciliginin ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak için gereken çabanın , Allah’ın kelebeğin bedenindeki sıvıyı onun kanatlarına göndermek ve bu sayede kozanın kisitlayiciligindan kurtulduğu anda onun uçmasını sağlamak için seçtiği bir yol olduğuydu.

Bu gerçeği öğrendiğinde , hayat boyu unutamayacağı bir şey de öğrenmişti: Bazen , hayatta tam olarak ihtiyaç duyduğumuz şey , çabalardır. Eğer Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi , o zaman , bir anlamda sakat kalırdık . Olabileceğimiz kadar güçlenemezdik o zaman . Ve asla uçamazdık..

DOLUNAY

Çoook çok eskiden, yeşil bir vadinin içinde

bir Irmak kıyısında kurulu bir köy varmış,

taa dünyanın öbür ucunda.

Çok eski dedik ya,

o zamanlar gündüzleri pek güneşli geçermiş,

yağmur yağmadıkça;

geceleri hep yıldızlı olurmuş, bulutlar olmadıkça.

Köy sakinleri tarımla uğraşırlarmış,

hayvanlar avlarlarmış, uçsuz, bucaksız arazilerinden,

sularını, kaynağı çok uzakta olan köylerinin içinden geçen,

ırmaktan alırlarmış.

Köyde herkes birbirini sever,sayarmış.

Köyde bir tek kişinin kalbinde, öyle büyük bir sevgi

varmış ki, bütün köyünküne bedelmiş;

Dolun'un İntera'ya olan aşkıymış bu.

Kız, Dolun'u bilirmiş de tanımazmış yakından.

Dolun dayanamamış; bir gün gitmiş kızın yanına,

sormuş İntera'ya onunla evlenip evlenmeyeceğini.

İntera demiş ki, Dolun'a: "Evlenirim evlenmeye ama

benim isteyenim çoktur, her gelen kişiden

aynı şeyi ister benim babam. Ancak babamın

bu isteğini yerine getiren benimle evlenir.

"Dolun şaşırmış. "Sensin benim kalbimin sahibi"

diyerek başlamış sözüne "Senin dileğin benim için bir

emirdir, söyle isteğini hemen yapayım" demiş aşkına.

İntera demiş ki; "Bir çiçek vardır;

yaprakları gümüşten tomurcukları elmastan,

onu ister babam, benle evlenmek isteyenden".

Dolun, "Bekle beni" demiş İntera'ya,"hemen

gidip getireyim o çiçeği ama nerededir yeri?

"İntera parmağıyla göstermiş akan ırmağı;

"işte bu ırmağın kaynağındadır der babam,

kırk gün yürümek gerekirmiş oraya varmak için

ama bir giden bir daha gelmedi şimdiye dek çünkü

oralar büyülüymüş derler, giden geri gelmezmiş

çünkü, buralardan çok daha güzelmiş oralar.

Dolun; "Senden daha güzel ne olabilir ki,

bu dünyada" demiş İntera'ya "Döneceğim, o çiçekle,

döneceğim çünkü seviyorum seni, çünkü sensiz

anlamı olmaz benim için o güzelliğin".

Dolun çıkmış yola sonra.

Kırk gün yürümüş ırmağın yanından. Hep

ne kadar sevdiğini düşünmüş İntera'yı yol boyunca.

Aklındaki İntera'ymış, tek amacı ise; o çiçek.

Kırkıncı gün kalkmış Dolun sabah erkenden,

yüzünü yıkamış ırmaktan,

anlamış çok yaklaştığını kaynağına

ırmağın suyunun serinliğinden.

Devam etmiş yoluna sonra. Biraz sonra varmış

kaynağa, bütün yeşilliklerle çevrili bir göl varmış

kaynakta, gölün ortasında bir adacık,

adacığın üstünde de o çiçek duruyormuş.

Anlamış İntera'nın anlattığı çiçek olduğunu, güzelliğinden.

Yüzmeye başlamış adaya doğru hemen.

Adaya çıkınca karşısında bir adam belirmiş Dolun'un.

Adam Dolun'a; "Her gülün bir dikeni, koruyucusu

olduğu gibi, bende bu çiçeğin koruyucusuyum, eğer

almaya geldiysen; ben Salut, izin vermem buna" demiş.

Dolun şaşkın ve de kararlı bir tonla

"Ben o çiçeği alacağım sonra aşkıma kavuşacağım"

demiş. "Hiç bir şey beni kararımdan çeviremez".

"O zaman beni biraz dinleyeceksin" demiş Salut...

"Sana neden koparmaman gerektiğini anlatacağım,

eğer halâ ikna olmazsan o zaman izin veririm

almana". Dolun ikna olmuş ve çökmüş

yoncaların üstüne, başlamış dinlemeye...

"Eğer bir şeyi çok fazla istersen

ve engelin yoksa önünde; onu alırsın.

Hayat da böyledir, insan engelleri aşarsa

yaşamına devam edebilir. Bu çiçek de

sadece yaşam için bir şeyler yapacaksan

engelleri kaldırır önünden çünkü, onun da bir görevi

var. Bu çiçek, sadece 28 gecede bir açar

yapraklarını ve döker parlayan tohumlarını göle,

bu sayede buradaki sular yükselir ve

ırmaktan taşar gider zamanla. Bu ırmak sayesinde

yaşar bu doğadaki yeşillikler, insanlar, hayvanlar."

demiş Salut. Dolun başlamış düşünmeye,

eğer çiçeği koparırsa kavuşacaktır sevdiğine

ama kuruyacaktır ırmakları bunun yanında.

Sonunda çiçeğin başına çöker kalır Dolun.

Gümüş yapraklarında kendini görür Dolun, çiçeğin.

Yanında İntera vardır ama niye mutsuzdur ikiside.

Aslında kalbindeki tek endişeyi görür Dolun.

Zaman geçtikçe Dolun'un düşünceleri

yoğunlaşır kafasında.

Mutsuzluğunu düşünür,

çiçeksiz, İntera'sız bir yaşam düşünür.

Koparamaz çiçeği günlerce Dolun,

artık yaşamaktan zevk almaz şekilde sadece

aşkını düşünerek beklemeye başlar olacakları.

Bir gece çiçek tohumlarını bırakırken göle

bir tomurcuk da Dolun'un

sertleşmiş kalbinin üstüne düşmüş,

aniden Dolun kalbindeki aşkının

büyüklüğü kadar kocaman bir taşa dönmüş,

taş o kadar büyükmüş ki, dünyaya sığmamış,

gökyüzüne yükselmiş ve Dünya ile dönmeye başlamış.

Böylece Ay olmuş Dolun'un kalbi Dünya'ya.

O günden sonra sadece 28 gecede bir göstermiş

Dolun kalbinin tüm yüzünü,

aşkının bütün parıltısını diğerlerine;

sadece o gecelerde aydınlatmış Dünya'yı

aynı çiçek gibi...

GÖLÜN TADI

Hindistanda bir ahsap ustası yaşarmış.

Bu ustanın cıragı büyüdü, ahsap islemeyi ve hayatı ögrendi, kendi işini kurup başlattı. Bir süre sonra dostlarından biri oğlunu getirdi, ustadan onu yanına çırak almasını istedi. Fakat bu çırak sürekli yakınıp duran, her şeye bozulan bir çocuk çıktı.Tahta getirmeye gidiyor, döndüğünde ellerine kıymık battığından uzun uzun yakınıyordu. Bir iş teslim etmeye gidiyor, döndüğünde yoldan,sıcaktan, müşterinin tavrından yakınıyordu. Usta çocuga bir şeyler anlatmaya calısıyordu ama sözlerinin hiçbir etkisi olmuyordu.

Bir gün usta cırağını köye tuz almaya gönderdi.

Çirak ustasının söylediği gibi, tuzu alıp döndü. Usta bir bardak su getirmesini söyledi. Çırak bir bardak suyu getirdi.

Usta, ''şimdi o tuzu suyun icine at'' dedi. Çırak ustasının söylediğini yaptı.

Sonra usta 'şimdi o suyu iç' dedi. Çırak suyu içti ve tabii ki içer içmez de tükürdü. Öfkeyle ustasına bakarken, usta 'Nasıldı tadı' diye sordu.

Çırak nefretle, 'çok acı' dedi.

Usta çocuga 'Tuzu yanina al gel, gidiyoruz' dedi. Çırak ustasının peşine takıldı. Bir süre sonra civardaki gölun kıyısına geldiler.

Usta çırağa 'Bütün tuzu göle dök' dedi. Çırak söyleneni yapti.

Usta 'Şimdi gölün suyundan iç' dedi. Çırak içti.

'Suyun tadı nasıldı' diye sordu usta. Çırak, 'çok güzeldi' dedi.

'Peki tuzun acısını hissettin mi' diye sordu bu kez de.

çirak ''hayır'' dedi.

Usta çıragı karsısına oturtup anlattı:

'Hayattaki bütün olumsuzluklar işte bu bir avuç tuz gibidir. Eğer sen küçük bir bardak su isen, nasıl tuzun bütün acısını tattıysan, hayatın bütün olumsuzluklarından da öyle etkilenirsin.

Eğer sen kişiliğinle ve gönlünle bu önümzdeki göl gibi isen, hayatta karşılaşabileceğin bütün olumsuzluklar seni, o bir avuç tuz,gölün suyunu nasıl etkilediyse öyle etkiler, bir bardak suda tattığın acıyı vermez sana.

Seçim senindir :

Ya bardak olacaksin ya da göl...